Så var det altså du

.


Du søker til vannkanten
Det er vår
men den enses ikke

Slik har hvitveis mistet sine hoder
vind sluttet å bruse
Humus, noen og noe kravler, der
i våre minner

Så var det altså du
som skulle lukke døren
Spassere ned den blygrå veien
med munnen knepet igjen



.

Nokre gonger

.


Nokre gonger er eg fuglen som landar på det uendeleg kvite teppet
setter spor som noko anna enn kråketær. Men eit fuglehjarte
er og blir eit fuglehjarte.

Nokre gonger tar eg t-banen gjennom heile byen, leitar eg i kvart eit andlet etter ein lidande mann, myser mot vindauget i C-blokka, men bankar ikkje på døra di. Nokon får stikkelsbærgele på brødskiva si, kan man da seie.

Ei kvinne, ei kvitkledd kvinne fra marg og ut sa ein gong:
det finst 6 pulserande draumar i kvar ein storby som tangerer eit hjarte,

eg vonar det er slik.






.